درد هایم زیاد شده اند ،

دیگر حتی قانون جاذبه نیوتن هم روی آن ها تاثیری ندارد ،

روی زمین نمیمانند ، در هوای اطرافم معلق اند ،

و من با هر ثانیه نفس کشیدنم آن ها را در ریه های خسته ام میچپانم ،

سیستم گردش احساسم هم آن ها را به همه ی نقاط بدنم میرساند ،

حتی به سر انگشتانم ،

اینگونه است که نمیتوانم قلم دست بگیرم ،

حتی اگر بتوانم هم مغزم کشش نوشتن را ندارد ...

دردهایم در وجود خودم بپوسند بهتر است تا این که آن ها را جار بزنم ...